Od fikcji po fakty i dokumenty.
Wprowadzenie
Istnieje taki punkt widzenia, że „proces osoby publicznej, Rusina Podkarpackiego Dimitrija Sidora (od 2008 do 2012 r.), rzekomo wywołał nowe represje wobec Rusinów, którzy przez to ograniczyli swoją aktywność, – aż po element czysto folklorystyczny.
Proponujemy zagłębić się w te wydarzenia oczami naocznych świadków i dowodów z dokumentów. A także zapoznać się z publicznie dostępnymi dokumentami i na ich podstawie sformułować swój osobisty punkt widzenia.
Gdzie i kiedy w międzynarodowej polityce i europejskiej pojawiła się kwestia prawa ludu Rusinów Karpackich do samostanowienia i korzystania z przysługujących im praw i wolności politycznych i narodowych?
Pod koniec I wojny światowej naród rusiński, określany w dokumentach międzynarodowych jako „lud rusiński na południe od Karpat”, wraz z innymi ludami słowiańskimi wchodzącymi w skład monarchii austro-węgierskiej, uzyskał międzynarodowe uznanie jako prawo do samostanowienia (za wyznaniem 57 państw świata). Rusini od tego momentu stali się narodem suwerennym i podmiotem prawa międzynarodowego. A suwerenność – jedna i niepodzielna, niezmienna i niezbywalna, jak wiecie, istnieje tylko w samym narodzie.
Decyzja Rusinów, wyrażona w “Uchwale Centralnej Ruskiej Rady Ludowej w Użhorodzie” z 8 maja 1919 r.: „w imieniu całego narodu” Rusinów, w pełni poparła propozycję amerykańskich „Ugro-ruskich rad” do przyłączenia się do ludów Czechosłowacji, w oparciu o „całkowitą autonomię narodową”. W ten sposób została wprowadzona do traktatu pokojowego w Saint-Germain en Lay z 10 września 1919 r., który stanowił, że „terytorium Rusinów na południe od Karpat” została włączona do Czechosłowacji na takich warunkach, aby zagwarantować Rusinom najwyższy stopień autonomii przy zachowaniu jedności państwa czechosłowackiego”.
Z ustawą „O autonomii Rusi Podkarpackiej” można zapoznać się także na stronie internetowej Rady Województwa Zakarpackiego.
https://zakarpat–rada.gov.ua/docs/karpat70/UkT_30.12.1938.pdf – kserokopia
Tak więc, korzystając z prawa do samostanowienia, Rusini, w ówczesnych realiach historycznych, dobrowolnie, bez przymusu, przystąpili do Republiki Czechosłowackiej jako narodowe „terytorium samorządowе, które otrzyma możliwie najszerszą autonomię, zgodną z jednością Republiki Czechosłowackiej”.
W tym samym czasie Rusini przenieśli czasowo część swoich suwerennych praw na Pragę – centralny rząd praski. Tymczasowo!
Rusini ze swoim terytorium narodowym weszli do Czechosłowacji jako naród, z prawem do samostanowienia, ze szczególnym statusem ludu państwotwórczego, razem z Czechami i Słowakami. Ruś Podkarpacka zyskała międzynarodowe uznanie, a tego stanowiska nikt później nie kwestionował. Stała się częścią Czechosłowacji pod nazwą „Ruś Podkarpacka”. Pod taką nazwą została wprowadzona uchwałą Karty Generalnej z 16 listopada 1919 r. i włączona do Konstytucji Republiki Czeskiej, przyjętej w 1920 r.
W 1938 roku Czechosłowacja została przekształcona w państwo federalne trzech republik.
Ustawa o Autonomii Rusi Podkarpackiej – tekst.
Druga wojna światowa przerwała pokojowy proces rozwoju państwowości rusińskiej. Rząd czechosłowacki, podpisując w Moskwie 29 czerwca 1945 r. „Traktat między Czechosłowacją a ZSRR „O Ukrainie Zakarpackiej”, nie miał prawa jednostronnie decydować o losach narodowej Republiki Rusi Podkarpackiej bez udziału samych Rusinów, a zwłaszcza z tego powodu, że nie posiadała, w stosunku do Konstytucji Republiki Czeskiej, absolutnej jurysdykcji nad tym terytorium od 21 listopada 1938 r., kiedy to Republika Czeska stała się państwem federalnym trzech suwerennych republik – Republiki Czeskiej, Słowacja, Ruś Podkarpacka.
Sygnatariusze w Moskwie ze strony czechosłowackiej, premier Z. Fierlinger i sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Czeskiej V. Clementis, nie posiadał uprawnień w odpowiedniej formie iw pełnym porządku uprawnień do podpisania Traktatu „O Zakarpackiej Ukrainie-Podkarpackej Ruśi”.
Co było tutaj nielegalne? Prawo międzynarodowe reguluje procedurę ujawniania przez lud woli przynależności państwowej.
Wyrażenie woli przeprowadza się w formie plebiscytu, z zastrzeżeniem spełnienia wszystkich przewidzianych warunków jego przeprowadzenia, w szczególności nieobecności wojsk okupacyjnych na terytorium w czasie plebiscytu. O czym komuniści ukraińscy mówili w Porozumieniu z 20.06. W 1945 r. „swobodne wyrażanie woli ludności Rusi Podkarpackiej” a także „o wyjściu z Republiki Czechosłowackiej i włączeniu jej do ZSRR”, zawarte w „Manifeście Pierwszego Zjazdu Komitetów Ludowych”, przyjętym w Mukaczewie 26 grudnia 1944 r.nie mogło w zasadzie wyrażać woli narodu ruskiego ani w formie, ani w treści.
Proponujemy zwrócić uwagę na ten fakt. Procedurę wyrażania woli ludu przeprowadzano nie tylko w czasie wojny, na terenach okupowanych przez obce wojska, ale także „w warunkach polowych”. Wszakże 26 listopada 1944 r. miasto Mukaczewo znalazło się w strefie działań bojowych 4. Frontu Ukraińskiego, tj. w warunkach, gdy dowództwo wojskowe armii okupacyjnej przejęło pełną kontrolę i funkcje władzy zwierzchniej. Jednocześnie prawa obywatelskie zostały czasowo zawieszone.
W tej sytuacji nie ma absolutnie żadnego powodu, by mówić o zasadności procedury swobodnego wyrażania woli narodu, poprzez określanie jego statusu politycznego.
Żadne państwo, w tym Czechosłowacja i jej władze, nawet gdyby chciały, nie miałoby prawa porzucić swoich obywateli i „zbiorowo” przenieść ich na obywatelstwo ZSRR-Ukraińskiej SRR. I to bez… indywidualnej zgody każdego z Rusinów Podkarpackich, obywateli Republiki Czechosłowackiej.
Dlatego w tej Umowie z 29 czerwca 1945 r. doszło do dyskryminacji praw Rusinów, obywateli Rusi Podkarpackiej.
Z naruszeniem norm prawa międzynarodowego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR dekretem z dnia 22 stycznia 1946 r. jednostronnie, łamiąc postanowienia traktatu z dnia 29 czerwca 1945 r., zlikwidowało podmiot prawa międzynarodowego Ruś Podkarpacka (według Stalina – Ukraina Zakarpacka), wprowadzając bezprawnie sowieckie ustawodawstwo Ukraińskiej SRR na terytorium obcego państwa. Przypomnijmy, że już wcześniej, bo od 1919 r., społeczność międzynarodowa uznała Ruś Podkarpacką – narodowo-terytorialny podmiot prawa międzynarodowego, co jest zapisane w traktatach pokojowych z Saint-Germain i Trianon.
Z kolei utworzenie obwodu zakarpackiego nastąpiło na terytorium obcego mocarstwa dla Ukraińskiej SRR. Radziecko-komunistyczna Ukraińska SRR nie tylko nie podpisała traktatu 29 czerwca 1945 r., ale ukraińscy dyplomaci nie byli obecni przy jego zawarciu (nawet na korytarzu), a po 1 grudnia 1991 r. Rada Najwyższa nie wyraziła zgody na uznanie niniejszy Traktat z 29 06.1945 za prawomocny na Ukrainie.
Zgodnie z tym stanem prawnym nasza Republika Rusi Podkarpackiej nie została przekazana do Ukraińskiej SRR, a następnie pozostała częścią Czechosłowacji dla społeczności międzynarodowej, na przykład dla Stanów Zjednoczonych w rzeczywistości doszło do aneksji.
Wycofanie jakiejkolwiek republiki związkowej z ZSRR miało nastąpić zgodnie z ustawą ZSRR z dnia 3 kwietnia 1990 r. – „O trybie rozstrzygania spraw związanych z wystąpieniem republiki związkowej z ZSRR”, w której 4 regiony nadano prawo do odrębnego regionalnego decydowania woli ludność tych regionów, które URSR wyrosła po 1922 r., a mianowicie: Galicja – w 1939 r., Bukowina – w 1940 r., Zakarpacie – w 1946 r., Krym w 1954 r.
3 lipca 1991 r. Rada Najwyższa Ukraińskiej SRR przyjęła ustawę Ukraińskiej SRR „O referendach republikańskich i lokalnych w Ukraińskiej SRR”, która demokratycznie określiła mechanizmy nie tylko referendów republikańskich, ale także lokalnych.
Zgodnie z Ustawą URSR „O referendach republikańskich i lokalnych” z 3 lipca 1991 r. w 1991 r. my, Rusini, głosowaliśmy 92,5% w referendum republikańskim – “Podtrzymuje” w sprawie niepodległości Ukrainy, i w referendum regionalnym – 78% “Podtrzymuje” – “Zakarpacie, jako „specjalne terytorium samorządowe w obrębie Ukrainy, które nie wchodzi w skład innych jednostek administracyjno-terytorialnych”.
Władze ukraińskie odmówiły włączenia woli narodu Zakarpacia do tekstu Konstytucji.
WZORY BIULETYNÓW do głosowania w dniu 1.12.1991r. „Wiadomości z Zakarpacia” nr 229-230, 30 listopada 1991 r.
W 1996 r. przyjęto „Plany-działania” na rzecz etnolikwidacji narodowości rusińskiej na Ukrainie.
Odmowa władz wprowadzenia prawomocnych wyników referendum do Konstytucji zmusiła Rusinów do podjęcia walki o swoje prawa narodowe, jako narodu państwotwórczego na Ukrainie i jako rdzennej ludności Zakarpacia. W 1996 r. uchwalono pierwszą Konstytucję Ukrainy, ale bez uznania prawomocnych wyników referendów republikańskich i zakarpackich z 1991 r., o czym świadczą decyzje Rady Obwodu Zakarpackiego z lat 1992-93.
KONSTYTUCJA UKRAINY:
https://zakon.rada.gov.ua/laws/show/254%D0%BA/96-%D0%B2%D1%80#Text
W odpowiedzi na żądanie Rusinów władze ukraińskie publikują tajne „Plany-środki” likwidacji etnicznej narodowości rusińskiej na Ukrainie. Rusini z Zakarpacia pilnie przesłali tekst tych tajnych „środków” wobec Rusinów władzom czołowych mocarstw świata, ONZ, UE i innym władzom.
Rozpoczęła się sowietyzacja i trwała ukrainizacja ludności rusińskiej, obecnie na Zakarpaciu Ukraińskiej SRR, od 21 stycznia 1946 r. Ponad 60 tys. Rusinów i przedstawicieli innych narodowości wysłano do sowieckich obozów koncentracyjnych w celu reedukacji Rusinów do Osoba radziecka narodowości ukraińskiej.
Przypomnijmy, że ukrainizacja Rusinów w Czechosłowacji rozpoczęła się już wraz z decyzją komunistycznego Kominternu w 1925 r., przekazaną czeskim komunistom, o uznaniu obywateli Czechosłowacji, Rusinów Podkarpackich, za Ukraińców, tj. jeszcze przed aneksją Rusi Podkarpackiej 21 stycznia 1946 r.
Przymusowa ukrainizacja Rusinów na Zakarpaciu trwała także po 1991 roku w Niepodległej Ukrainie.
Ewentualna pokojowa integracja ludności Rusinów Karpackich z Zakarpacia w nowym państwie Niepodległej Ukrainy przerodziła się w przymusową asymilację Rusinów do planowanej przez władze narodowości „Ukraińców”.
Nowe państwo ukraińskie, po 1 grudnia 1991 r., z nową energią kontynuowało asymilację Rusinów z całkowitym zakazem w ustawodawstwie nazewnictwa Rusinów, a takze ich języka rusińskiego. Jednocześnie naród rusinski posiadał międzynarodowy status prawa do samostanowienia i do 1946 r. posiadał konstytucyjny status narodowej Republiki Rusinów jako części Czechosłowacji o nazwie Ruś Podkarpacka.
Po rozpadzie ZSRR i od początku istnienia Niepodległej Ukrainy narodziły się trzy pokolenia młodych Rusinów, którzy przeszli 30 lat przymusowej asymilacji. Przecież narodowość rusińska jest im zakazana na poziomie Sądu Konstytucyjnego Ukrainy.
A usankcjonowane próby dochodzenia ich praw do miana Rusinów lub przypomnienia ich od 1919 r. praw Rusinów na południe od Karpat do samoidentyfikacji narodowej, władze Ukrainy określają mianem „separatyzmu” i… oszczerstwem na Radziecko-ukraiński system państwowy.
Spis ludności. 2001. OSAULENKO O.G. SESJA SIEDEMDZIESIĄTA TRZECIA Sala posiedzeń Werchownoi Rady Ukrainy. 10 lipca 2001
Przedstawiciele Towarzystwa Podkarpacko-Rusińskiego im. Cyryla i Metodego, szereg stowarzyszeń społecznych, mniejszości narodowych, w tym Organizacja Rusinów Karpackich i inne organizacje społeczne zrzeszające Rusinów Zakarpackich”, brałi udział w spotkaniach i dyskusjach na temat formy obecności w kartach do głosowania do spisu powszechnego 2001, narodowości „Rusinów”.
O tym poinformował OSAULENKOM OG, przewodniczący Państwowego Komitetu Statystyki Ukrainy, w sali posiedzeń Rady Najwyższej w Kijowie 10 lipca 2001 r., co następuje:
„Ten temat był omawiany niezwykle długo i szczegółowo w godzinie przygotowań do spisu powszechnego; odbyła się szeroka dyskusja na temat definicji nomenklatury etnicznej, podejść do jej badania. Jednocześnie w dyskusji udział wzięli przedstawiciele szeregu stowarzyszeń społecznych, mniejszości narodowych, w tym Towarzystwa Podkarpacko-Rusińskiego im. Cyryla i Metodego, organizacji Rusinów Karpackich oraz innych organizacji społecznych zrzeszających Rusinów Zakarpackich.
Przyjęto, że podczas spisu przynależność etniczna zostanie wpisana do spisu ludności w trybie samostanowienia. Tak więc, jeśli ktoś uważa się za Rusina, to w księdze spisowej zostanie dokonany odpowiedni wpis”.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/2748.html
Werchowna Rada Ukrainy. Kijów. Przemówienie deputowanego do Rady Najwyższej z Zakarpacia
MIGOVICH Ivan I. 19 marca 2003, 22 spotkanie.
„Drodzy koledzy, wyborcy! Chciałbym zwrócić uwagę na moich rodaków, którzy uważają się za Rusinów. W ostatnim czasie są obiektem silnej presji struktur prorządowych i środowisk nacjonalistycznych. Świadczy o tym między innymi rządowy od 1996 r. „Plan działania…” mający na celu rozwiązanie tzw. problemy Rusinów, szerzenie się tezy o jednym regionie galicyjskim i włączeniu do niego Zakarpacia, bajki o robotniczej armii wyzwoleńczej ludu rusinskiego, sprzeciw wobec swobodnego samostanowienia o własnej narodowości w ostatnich latach spis ludności i tak dalej. Tak więc tysiące moich rodaków odważyło się potwierdzić swoją rusińską tożsamość, większość z nich nadal wyznaje prawosławie kanoniczne, spełnienie ich nadziei wiąże się z odrodzeniem Rusi przez świat słowiański. Czy nie dlatego nie zatrzymuje się na polu polityki, która graniczy z etnobójstwem. A więc od kilku dni dokument o tzw. „destrukcyjny potencjał ruchu rusińskiego na Zakarpaciu wraz z stosownymi wnioskami i zaleceniami dla władz państwowych i Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej”. Dokument ten tendencyjnie opisuje historię naszego regionu, zniekształca obraz autochtonicznej ludności oraz jej postaci społeczno-politycznych i religijnych, zawiera jawną ingerencję w najdelikatniejsze dziedziny życia wspólnego, co jest ewidentnie sprzeczne z Konstytucją, ustawami o partiach politycznych, stowarzyszenie obywateli, wolność sumienia, a także międzynarodowe zobowiązania Ukrainy.
Wspomniany dokument wzbudził niepokój wśród wierzących, naukowców, towarzystw narodowo-kulturalnych, ogółu społeczeństwa, zyskuje międzynarodowy oddźwięk, a realizacja jego zaleceń może zdestabilizować ogólną sytuację w strefie przygranicznej i mieć negatywne konsekwencje dla polityki zagranicznej.
Biorąc powyższe pod uwagę uważam za konieczne:
Pierwszy. Żądaj od Rady Bezpieczeństwa i Obrony ustalenia celu i źródła tego dokumentu oraz „podjęcia działań zapobiegających pojawianiu się takich materiałów w przyszłości”.
Drugi. Komisja Praw Człowieka rozpatrzy decyzję czwartej sesji Rady Obwodu Zakarpackiego w sprawie narodowości rusińskiej.
Trzeci. Gabinet Ministrów wraz z administracją regionalną „podejmą działania zmierzające do wyeliminowania przyczyn rodzących zniewagę narodową, pragnienie ponownej identyfikacji moralnej, tendencje z centrum i nastroje migracyjne.
I czwarte. Zlecić prokuraturze sprawdzenie prób naruszenia tradycyjnej struktury etniczno-wyznaniowej w regionie.
Na koniec dodam: w referendach republikańskich i regionalnych w 1991 roku 92% „Zakarpackich-Rusinów” opowiedziało się za Niepodległością Ukrainy, ale chcieli i nadal chcą „żyć w warunkach pokojowych, demokratycznych, silnych i sprawiedliwych , być równymi w prawach w kraju, bez dyskryminacji i ucisku. Droga do tego, jak pokazuje doświadczenie, wiedzie tylko przez przemiany socjalistyczne. Antyrusinowskie prowokacje są niemoralne i nielegalne. Dziękuję za uwagę”.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/1604.html
Totalitarne, dyktatorskie, antyludowe i nielegalne, zdaniem Rusinów, „Plany działania…” wywołały wzmożenie walki, gdyż groziła likwidacja etniczna Rusinów Zakarpacia. Rusini zaczęli jeździć na wiece, wydawać nowe gazety i tworzyć nowe organizacje.
W 1991 roku powstał Światowy Kongres Rusinów (dalej WRC), który wspierał walkę Rusinów Podkarpackich o swoje prawa.
Od 1999 roku Rusini rozpoczęli pracę w organizacjach równoległych do Światowego Kongresu Rusinów – w stowarzyszeniu organizacji rusińskich „ Sojm Rusinów Podkarpackich” (dalej Sojm), których celem była aktywna obrona praw politycznych Rusinów na Ukrainie. W tym celu nazywano ich z Kijowa „politycznymi Rusinami”, chociaż wszyscy rozumiemy, że wszystkie prawa obywatelskie i wszelkie prawa człowieka w społeczeństwie są w istocie wszystkie polityczne.
STOWARZYSZENIE „SOIM” obejmuje:
1. Społeczeństwo Podkarpatorusinskoe im. Cyryla i Metodego (D. Sidor).
2. Zakarpackie Towarzystwo Rusinów Podkarpackich, (Żupan E.).
2) Zakarpackie Towarzystwo Rusinów Karpackich (Turyanitsa I.M.).
3) Zakarpackie Towarzystwo Regionalne Duchnowicza (Almash M.I.).
4. Rusinskie towarzystwo naukowe i edukacyjne (M.P. Makara)
5) Okręgowe Towarzystwo Pisarzy Rusińskich Zakarpacia (M. Grad) i inne.
Sojm Rusinów Podkarpackich z powodzeniem organizował międzynarodowe spotkania, konferencje, podejmował decyzje i apele zarówno do władz Ukrainy, jak i do międzynarodowych organizacji i rządów.
Od IV „SKR” w Budapeszcie (17.11.2009) „Svitova Rada Rusinów” została powierzona „Sojmowi” wyboru 10 delegatów z Ukrainy na Światowy Kongres Rusinów.
https://www.radiosvoboda.org/a/936213.html
https://telegra.ph/OBRASHCHENІYA-SOJMA-PODKARPATSKIH-RUSINOV-11-01
Prośba posla Migowicza I.I. o prawach Rusinów. 21 października 2005 roku oświadczył na sali sesyjnej w Kijowie: „Jeżeli decyzja Rady Obwodu Zakarpackiego o uznaniu narodowości Rusinów nie zostanie wykonana, oni, Rusini, będą zmuszeni zwrócić się o pomoc do społeczność międzynarodowa, składając pozew o umyślność. etnobójstwo”.
Przemówienie Ivana Migovica:
„Szanowny przewodniczący, koledzy, wyborcy!
Wypełniam odpowiedzialne zadanie powierzone mi przez czcigodnych rodaków, członków komitetu organizacyjnego Zakarpackiego Zjazdu Rusinów, który ma się odbyć jutro w demokratycznym Mukaczewie. Kim są Rusini i do czego dążą? To rdzenna ludność Europy Środkowej, która przez półtora tysiąclecia znajdowała się pod różnymi reżimami państwowo-politycznymi, a każdy z nich próbował nad nimi panować. W skomplikowanych perypetiach powojennej geopolityki Rusini utracili swoją narodowość. Jednocześnie za granicą są tak uznawani. Mieszkają w 22 krajach, ich przedstawiciele są członkami UNPO (światowej organizacji ludów niereprezentowanych) i innych stowarzyszeń międzynarodowych. Tylko w swojej ojczyźnie Rusini są anonimowi i bezsilni. W 1996 r. rząd zatwierdził tzw. „Plan działania…) mający na celu rozwiązanie problemów Rusinów-Ukraińców”. W trakcie jej realizacji dochodzi do jawnej i zawoalowanej dyskryminacji, ograniczany jest dostęp Rusinów do edukacji, zasobów i zarządzania. Ich działacze poddawani są represjom karnym. Historia jest zniekształcona, a kultura zrównana z ziemią.
Podczas ostatniego spisu ludności nie zostali wpisani do rejestru narodowości. Rada Obwodu Zakarpackiego w latach 1992-2002 zwracała się w tej sprawie do Rady Najwyższej Ukrainy. Jednak nie został on jeszcze rozwiązany. Zgodnie z ich uczciwymi żądaniami, moi rodacy otrzymują odpowiedzi od drugorzędnych urzędników i stronniczych naukowców z Kijowa. W istocie trwa rażące lekceważenie Konstytucji, praw Ukrainy, umów międzynarodowych, rozpowszechniane są niedorzeczne mity o separatyzmie Zakarpacia, ekstremizmie przywódców rusińskich i inne opowieści poniżające honor i godność rodaków, wskazujące na hipokryzja władz centralnych.
Co jest wywrotowego w gramatyce języka rusińskiego, przekazanej każdemu z nas, posłów, przez Towarzystwo Cyryla i Metodego? Dlaczego festiwal kultury rusinskiej „Krasnaja Ruża” jest niebezpieczny? Czy społeczności narodowo-kulturowe Rusinów są mniej wartościowe? Cierpliwość ludzka nie jest nieograniczona. Jeśli decyzja sejmiku zakarpackiego o uznaniu narodowości Rusinów nie zostanie wykonana, są oni zmuszeni zwrócić się o pomoc do społeczności międzynarodowej, złożyć pozew o umyślne etnobójstwo.
Wzywam Was, drodzy deputowani ludowi, abyście zrozumieli dążenia narodowe Rusinów i przyczynili się do przywrócenia ich praw w naszym kraju. Proszę o potraktowanie tego wystąpienia jako posłanniczego wniosku do Prezydenta i Przewodniczącego Rady Najwyższej.
Rusini chcą być pełnoprawnymi obywatelami, a nie pasierbami Ukrainy. Starają się zostać panami swojej ziemi, to jest ich naturalne prawo. Pomóżmy to zrealizować.
https://www.rada.gov.ua/meeting/stenogr/show/1978.html
Bill Migovich I.I. nr 8406 widok 03.11. 2005 Projekt. Złożone przez Deputowanych Ludowych Ukrainy Migowicza II, Kriuczkowa G.K., Szulgoja M.O. POSTANOWA Rady Najwyższej Ukrainy „O Rusinach na Ukrainie”.
Projekt dekretu 8406 „o Rusinach na Ukrainie” z dnia 03.11.2005
Po rozpatrzeniu petycji Rady Obwodu Zakarpackiego, licznych apeli obywateli, towarzystw narodowo-kulturalnych i innych stowarzyszeń publicznych, wniosków z badań naukowych dotyczących realizacji prawa osób identyfikujących się jako Rusini – odrębna grupa Słowian spokrewnionych z Ukraińcami , kierując się artykułem 11 Konstytucji Ukrainy,
Rada Najwyższa postanawia:
1. Uznać za konieczne, przy ustalaniu składu społeczno-demograficznego ludności Ukrainy, wyodrębnienie osób, które identyfikują się jako Rusini, jako odrębnej grupy narodowej obywateli Ukrainy.
2. Gabinet Ministrów Ukrainy, lokalne władze wykonawcze, samorządy terytorialne opracują i wdrożą system działań mających na celu zaspokojenie potrzeb etniczno-kulturowych i społecznych Rusinów, jako jednej z rdzennej ludności Ukrainy.
Przewodniczący Rady Najwyższej.
Projekt Dekretu 8406 w sprawie Rusinów na Ukrainie z dnia 03.11.200
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_2?id=&pf3516=8406&skl=5
Przedstawicielstwo posła do Werchownoi Rady Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza. 2005
Z inicjatywy przedstawicieli organizacji Rusinskich zrzeszonych w stowarzyszeniu „ Sojm Rusinów Podkarpackich” oraz innych publicznych organizacji rusinskich (obecnych – ponad czterdziestu przedstawicieli społeczeństwa Rusinskiego) odbyło się spotkanie z deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza z wnioskiem do Rady gminy rusinskiej o uznanie narodowości „Rusinów” i wpisanie narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie.
Przedstawicielstwo posła do Werchownoi Rady Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza. 2005
Z inicjatywy przedstawicieli organizacji rusinskich zrzeszonych w stowarzyszeniu „Sojm Rusinów Podkarpackich” oraz innych publicznych organizacji rusinskich (obecnych – ponad czterdziestu przedstawicieli społeczeństwa rusinskiego) odbyło się spotkanie z deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy z Zakarpacia Istwana Gajdosza z wnioskiem do Rady gminy rusinskiej o uznanie narodowości „Rusinów” i wpisanie narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie.
Po przedyskutowaniu i przedstawieniu przez Rusinów opinii publicznej ich projektów opcji, poseł Rady Najwyższej Istvan Gaidosh zgodził się na propozycję Rusinów Zakarpackich w formie przedstawienia następującego Projektu Ustawy:
Prezentacja Projektu 18 11. 2005 8. sesja IV zwołania „O uznaniu Rusinów”, nr 8406-1 z dnia 18 listopada 2005 r., którą przedstawił deputowany ludowy Ukrainy Istwan Gajdosz. „Projekt Uchwały w sprawie uznania narodowości Rusinów i wpisania narodowości Rusinów do wykazu narodowości zamieszkujących Ukrainę według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku”:
„Na podstawie art. 75 ust. 4 art. 76 ust. 3 art. 85, art. 91 ust. Rada Najwyższa Ukrainy „O uznaniu narodowości „rusinów” i wpisaniu tej narodowości do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku. „Proszę o rozważenie i przyjęcie ustawy w całości”.
Dodatek:
1) projekt Ustawy Ukrainy „O uznaniu narodowości „Rusinów” i wpisaniu narodowości „Rusinów” do wykazu narodowości zamieszkujących Ukrainę według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 roku”;
2) nota wyjaśniająca;
3) pliki komputerowe zawierające elektroniczne kopie przedłożonych dokumentów inicjatywy ustawodawczej.
Z powagą Posel Istwan Gajdosz.
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_2?id=&pf3516=8406-1&skl=5
Nota wyjaśniająca do projektu uchwały Rady Najwyższej Ukrainy
„O uznaniu narodowości „Rusini” i wpisaniu narodowości „Rusini” do wykazu narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 r. uzasadnienie potrzeby przyjęcia projektu uchwały A więc:
„Niniejszy projekt uchwały jest przedkładany do rozpatrzenia przez Werchownu Radu Ukrainy na podstawie artykułu 91 Konstytucji Ukrainy i artykułu 7.0.1. Regulamin Werchownoi Rady Ukrainy w celu politycznego i prawnego uregulowania uznania na szczeblu legislacyjnym narodowości „Rusinów”.
Projekt ten proponuje uznanie narodowości rusińskiej na szczeblu państwowym. Propozycja ta podyktowana jest dużą aktualnością problemu, co w szczególności wynika z petycji szeregu zakarpackich organizacji publicznych Rusinów do najwyższych władz państwowych Ukrainy, a także apelu Rady Obwodu Zakarpackiego o przewodniczącemu Werchownoi Rady Ukrainy V.M. Litwinu, narodowości „Rusini”.
Zgodnie z art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” każdy ma prawo do określenia własnej narodowości. Realizacja tego prawa zgodnie z obowiązującymi przepisami nie jest spowodowana żadnymi okolicznościami, w tym potrzebą naukowego lub innego uzasadnienia istnienia takiego obywatelstwa.
Jednak wbrew wymogom obowiązującego prawodawstwa władze od dawna ignorują pozycję znacznej części ludności Zakarpacia, która sama określa się jako obywatele narodowości rusinskiej. Tak więc tylko według spisu z 2001 roku 10 200 mieszkańców Zakarpacia określiło swoją narodowość jako „Rusini”.
Jednak wbrew wymogom art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” Państwowy Komitet Statystyczny w oficjalnych publikacjach, na podstawie wyników spisu ludności, nie umieścił tej grupy obywateli na liście narodowości żyjących na Ukrainie, ale zamiast tego bezwarunkowo zidentyfikowali ich jako subetnos narodowości ukraińskiej, naruszając tym samym gwarantowane przez państwo prawo do uznania narodowości.
Zgodnie z art. 11 ustawy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie” każdy ma prawo do określenia swojej narodowości. Realizacja tego prawa zgodnie z obowiązującymi przepisami nie jest spowodowana żadnymi okolicznościami, w tym potrzebą naukowego lub innego uzasadnienia istnienia takiego obywatelstwa.
Lewko Łukianenko złożył projekt uchwały z dnia 30 listopada 2005 r. o odrzuceniu projektu Gajdosza z dnia 18 listopada 2005 r. „O odrzuceniu projektu uchwały Rady Najwyższej Ukrainy „O uznaniu narodowości rusińskiej” i włączeniu narodowości rusińskiej w wykazie narodowości mieszkających na Ukrainie według spisu ludności przeprowadzonego w 2001 r. pod nr 8406-1 z dnia 18 listopada 2005 r., wprowadzonego przez posła Ukrainy Istwana Gajdosza
http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/zweb2/webproc4_1?id=&pf3511=26279
14 września 2006 r. w Użgorodzie pod naciskiem społeczności i deputowanych do Rady Obwodowej ZAKARPACKA OBLASNA RADA III sesji V Zjazdu podjęła ważną DECYZJĘ NR 119: „W sprawie uregulowania problemów Ludność Rusinów”.
https://zakarpat-rada.gov.ua/docs/rishennya/5/3_sesion/rishen_119.rar
14 września 2006 r. w Użgorodzie pod naciskiem społeczności i deputowanych do Rady Obwodowej ZAKARPACKA OBLASNA RADA III sesji V Zjazdu podjęła ważną DECYZJĘ NR 119: „W sprawie uregulowania problemów Ludność Rusinów”.
19.07.03.2007 Rada Obwodu Zakarpackiego na wniosek zastępcy sejmiku E. Żupana, który wraz z Dimitrijem Sidorem byli przedstawicielami społeczności rusińskiej, a mianowicie: Stowarzyszenia organizacji rusińskich „SOIM” i Rada Ludowa Rusinów Zakarpackich (powołana 18.10.2006) podjęła pozytywną decyzję „O uznaniu narodowości rusińskiej na Ukrainie na terytorium Zakarpacia”.
„Zgodnie z artykułem 11 Konstytucji Ukrainy art. 6, 11 Ustawy Ukrainy „O mniejszościach narodowych na Ukrainie”, Ustawie Ukrainy „O samorządzie terytorialnym na Ukrainie”, Ogólnoukraińskim Spisie Ludności Ukrainy w 2001 r. Rada Obwodowa postanowiła:
- Uznać narodowość „Rusinów” na terytorium wojewodztwa zakarpackiego i wpisać ją na listę narodowości wojewodztwa zakarpackiego.
- Wystąpienie do Werchownoi Rady Ukrainy o uznanie narodowości „Rusinów” na poziomie legislacyjnym.
- Kontrola nad wykonaniem niniejszej decyzji zostanie powierzona zastępcy przewodniczącego rady regionalnej V.I. Brenzowiczowi. oraz stała komisja sejmiku do spraw oświaty, nauki, kultury, duchowości, polityki młodzieżowej, wychowania fizycznego i sportu, mniejszości narodowych i polityki informacyjnej (II Oros).
Przewodniczący rady M. Kiczkowski
tak samo złozyc:
1. Apel do Prezydenta Ukrainy, Rady Najwyższej Ukrainy, Gabinetu Ministrów Ukrainy z propozycją przyjęcia odpowiednich aktów normatywnych w sprawie oficjalnego uznania narodowości „rusinów” na Ukrainie i wpisania ich do rejestru państwowego.
2. Organy samorządu terytorialnego na Zakarpaciu, w ramach swoich kompetencji, przyczyniają się do rozwiązywania pytań rusińskich (kultury ludowej, języka, edukacji, zwyczaju, tradycji, historii, wiary chrześcijańskiej).
Podpis: Przewodniczący Rady M. Kiczkowski.
Decyzja nr 241. „O uznaniu narodowości „Rusin”
Taka jest decyzja rady regionalnej i jej odwołanie do Werchownoj Rady został również rażąco zignorowany przez władze ukraińskie.
https://zakarpat-rada.gov.ua/docs/rishennya/5/6_sesion/rishen_241.rar
https://zakarpat-rada.gov.ua/normatyvni-dokumenty/rishennya-rady/v-sklykannya/6-sesiya/( https://www.radiosvoboda.org/a/960821.html
ONZ. 31 lipca – 18 sierpnia 2006. W latach 2006-2011 ONZ nakazała Ukrainie uznanie narodowości „Rusinów” za wspólnotę posiadającą specyficzne cechy odrębnego narodu:
Uwagi końcowe Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej, Ukraina, CERD/C/UKR/CO/18, 19 października 2006 r. Sześćdziesiąta dziewiąta sesja.
31 lipca – 18 sierpnia 2006. Rozpatrzenie sprawozdań przedłożonych przez Państwa-Strony zgodnie z artykułem 9 Konwencji. Uwagi końcowe Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej.
Ukraina (…) akapit 20. Komitet jest zaniepokojony brakiem oficjalnego uznania mniejszości rusińskiej, pomimo jej wyraźnych cech etnicznych. Komitet zaleca, aby Państwo Strona rozważyło uznanie Rusinów za mniejszość narodową. (…).
Dokument na stronie internetowej ONZ
Dokument w Bibliotece Centrum Praw Człowieka Uniwersytetu Minnesota.
14 września 2011 r. ONZ, OBSERWACJA KOŃCOWA KOMITETU DS. LIKWACJI DYSKRYMINACJI RASY, UKRAINA, CERD/C/UKR/CO/19-21
Rusin 6 października 2022 Organizacja Narodów Zjednoczonych CERD/C/UKR/CO/19-21
Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej. Siedemdziesiąta dziewiąta sesja 8 sierpnia
– 2 września 2011 r. Rozpatrzenie sprawozdań złożonych przez Państwa-Strony zgodnie z art. 9 Konwencji (…)
19 akapit. Komitet z niepokojem zauważa, że status społeczności obywateli Ukrainy, którzy uważają się za Rusinów, jest niejasny i że podobno nie ma dialogu między nimi a Państwem-Stroną.
Komitet zaleca, aby Państwo-Strona rozważyło prawo jednostek i narodów do samostanowienia oraz rozważyło kwestię ich statusu w porozumieniu z przedstawicielami Rusinów, w celu uznania wszystkich mniejszości, które roszczą sobie prawo do istnienia w Państwie-Stronie. (…)
Ale nawet te apele ONZ do Rady Najwyższej Ukrainy zostały zignorowane przez władze Ukrainy.
Dokument na stronie internetowej ONZ
Dokument w Bibliotece Centrum Praw Człowieka Uniwersytetu Minnesota.
Demonstracyjne lekceważenie przez władze ukraińskie zarówno wyników referendum z 1991 roku, jak i decyzji Rady Obwodu Zakarpackiego „O uznaniu narodowości rusińskiej na Zakarpaciu” oraz oficjalnego apelu ONZ zmusiło rusińską opinię publiczną na Zakarpaciu do bardziej zdecydowaną walkę o prawa Rusinów, począwszy od 7 czerwca 2008 r
MEMORANDUM I Europejskiego Kongresu Rusinów Podkarpackich (7.06.2008)
W odpowiedzi na słuszne i pokojowe żądania Rusinów I Europejskiego Zjazdu Rusinów Podkarpackich SBU wszczęła postępowanie karne przeciwko wszystkim uczestnikom tego zjazdu. Zmusiło to społeczeństwo rusińskie do bardziej celowych działań na rzecz uznania społeczno-politycznych praw Rusinów.
W odpowiedzi na takie decyzje władz Ukrainy i jej służb specjalnych zaostrzył się konflikt między władzami w Kijowie a rusińską społecznością Zakarpacia. Takie zachowanie i reakcja władz ukraińskich stały się głównymi przyczynami formacji Rusinów Pokarpackich na II Kongresie Europejskim, tej decyzji i znanego Memorandum (co oznacza: przypomnienie władzom) o nierozwiązanym sporze politycznym prawa Rusinów, bez których oni jako naród mogą całkowicie zniknąć.
Z dość ostrymi, ale uzasadnionymi żądaniami, ECPR postanowił zawiesić realizację wymogów Memorandum z dnia 15 października 2008 r. Rusinów Podkarpackich (począwszy od referendum państwotwórczego dla Ukrainy 1 grudnia 1991 r., decyzji Rady Obwodu Zakarpackiego z 2007 r., a także wspomnianych zaleceń ONZ z 2007 r. dotyczących Rusinów.
Film dokumentalny z II ECPR (Europejskiego Kongresu Rusinów Podkarpackich.
Filmowanie dokumentalne II EKPR (Europejskiego Kongresu Rusinów Podkarpackich). -> https://t.me/rusyn_leaks/41
Wideo: „Rzeczywisty wywiad” – Vinogradovo-TV, 25 października 2008 https://t.me/rusyn_leaks/3
«Меморандум» русинов 2-го ЕКПР от 25.10.2008 р., (Меморандум 2-го Європейського Конгреса Подкарпатськых Русинов о принятії АКТА ПРОВОЗГЛАШЕНІЯ возстановленія русинської державности (от 25 октовбра 2008 г.) к властям Украйины (меморандум – напоминаніє) подписали:
„Memorandum” Rusinów II EKPR z dnia 25 października 2008 r.,
(Memorandum II Europejskiego Kongresu Rusinów Podkarpackich w sprawie przyjęcia AKTU PROKLAMACYJNEGO przywrócenia państwowości rusińskiej (z dnia 25 października 2008 r.) władzom Ukrainy (Memorandum jest przypomnieniem) podpisali:
Zastępca poprzedniego zwołania Rady Obwodu Zakarpackiego z miasta Użgorod Dymitr Sidor, przewodniczący stowarzyszenia organizacji rusińskich „ Sojm Rusinów Podkarpackich”.
Obecny detupat Rady Obwodu Zakarpackiego z miasta Mukaczewo Jewhen Żupan, przewodniczący „Rady Ludowej Rusinów Zakarpackich”.
Były zastępca sejmiku zakarpackiego prof. Użgorodzki Uniwersytet im. Iwana Turyanitsy.
Szarga Michaił Iwanowicz Przewodniczący „Rady Ludowej Zakarpacia”.
Chori Jurij Semenowicz, rusiński pisarz i folklorysta.
Margelov Vladimir, etniczny Łemkowsko-Rusiński (po matce) z Łemkowszczyzny.
Towarzystwo Rusinów w Rumunii (m. Siget, Michaił Lauriuk).
Towarzystwo Rusinów w Niemczech (Jurij M.).
Towarzystwo Rusinów Republiki Czeskiej (Rudolf Matola).
Towarzystwo „Ruski Dom” (Słowacja).
Towarzystwo Rusinów Mołdawskich (Sulaґ S.).
Jak również 200 delegatów na 2. ECPR w dniu 25 października 2008 r.
Protokoły i podpisy delegatów II ECPR zostały zkonfiskowane pod czas śledztwa i znajdują się w sprawie sądjwej, do której dostęp jest ograniczony.
Jednak tym razem władze Ukrainy ponownie zignorowały pokojowy apel II Europejskiego Zjazdu Rusinów Podkarpackich i rozpoczęły oficjalnie demonstracyjne represje sądowe wobec Rusinów z Zakarpacia.
SBU we wszystkich obwodach Zakarpacia wezwała ponad 600 (sześćset) Rusinów na wielogodzinne przesłuchania i związane z nimi tradycyjne zastraszanie.
Wczoraj pracownicy wydziału SBU na Zakarpaciu przesłuchiwali przywódców Rusinów Podkarpackich Dymitra Sidora i Jewhena Żupana. … Sidor D. podkreślił, że nie obawia się prześladowań ze strony organów ścigania i zamierza kontynuować walkę o przyznanie Zakarpaciu autonomii. ”https://zakarpattya.net.ua/News/29226-V-SBU-u-separatysta-Sydora-poynteresovalys-eho-kopylkoi-no-on-kak-nastoiashchyi-partyzan-ne-rozkololsia-
Później Dimitry Sidor w swoim przemówieniu na dworze powiedział: „Jesteśmy innymi, różnymi ludźmi” – powiedział. — Ze swoimi prawami w swojej ojczyźnie. Nie ma w tym żadnego separatyzmu. Jestem prześladowany tylko dlatego, że walczę o prawa Rusinów, które z pewnością zwrócimy”.
https://risu.ua/ru/sudbu-svyashchennika-obvinyaemogo-v-separatizme-sud-reshit-v-marte_n54722
A oto DOKUMENTY sprawy karnej nr 499 w sprawie oskarżenia obywatela Ukrainy SIDORA DYMITRIA DYMITRIEWICZA o popełnienie przestępstwa z art. 1 art. 110 Kodeksu Karnego Ukrainy.
Ten dokument pokazuje, jak SBU wszczęła sprawę karną przeciwko Dimitrijowi Sydorowi, oskarżając go o przestępstwo, którego nie popełnił.
Stosowali sowiecką „metodologię” wszczynania sprawy sądowej, a następnie „tworzenia dowodów”, m.in i wnioski ekspertów. Dowody wskazywały na ukryte apele nie w jego osobistym przemówieniu, ale między wierszami dokumentu, który został odczytany na Kongresie. Sam dokument został opracowany wspólnie przez komisję NRRZ i Sejmu RP, poprawiony i przyjęty wspólnym głosowaniem przez II Europejski Kongres Rusinów Podkarpackich w dniu 25 października 2008 r. Jednocześnie SBU nie znalazła żadnych osobistych apeli do Dimitrija Sydora. Ale apele znaleźli eksperci SBU w tekście „ukrytym między wierszami” decyzji Zjazdu Rusińskiego 2 EKPR.
Ponieważ nie można było oskarżyć i osądzić wszystkich 105 delegatów, którzy podpisali dokument i taką samą liczbę gości, SBU postanowiła zrzucić winę wyłącznie na samego Dimitrija Sydora, współprzewodniczącego II EKPR, zorganizowanie umotywowanego politycznie publicznego ścigania go w celu zastraszenia wszystkich Rusinów.
Czytamy dokument według 10 punktów:
W punktach 1.2.3. czytamy: 5 grudnia 2008 roku SBU pod naciskiem swojego szefa Walentego Naływajczenki w pośpiechu wszczęła postępowanie karne przeciwko Dimitrijowi Sydorowi.
W punkcie 4. Już 2 lutego 2009 r., tj. dwa miesiące później prokuratura okręgowa uznała, że w działaniach Dimitrija Sydora nie było przestępstwa, mimo że sprawa została przyjęta przez sędziego Iwana Stana „w postępowaniu”.
Jednocześnie prokuratura przekazała sprawę do zbadania na 4 miesiące – do 2 czerwca 2009 roku.
W dniu 22 lipca 2009 roku badanie zostało przedłużone o kolejne 5 miesięcy.
26 sierpnia 2009 roku, miesiąc później, badanie przedłużono o 6 miesięcy.
I dopiero 16 września 2009 r. SBU zmieniła treść aktu oskarżenia i wydano „nowy akt oskarżenia” pod pozorem „uzupełnienia” tego przedstawionego wcześniej – 25 października 2008 r.
W punktach 5.6. Od 24.02.2009 do 30.06.2009 “sprawa” była rozpatrywana przez Sąd Miejski i Rejonowy w Użhorodzie, kiedy to “dochodzenie przedprocesowe zostało wstrzymane” skargą na fakt sfałszowania sprawy przeciwko Dimitrijowi Sydorowi.
To właśnie ten sąd mógłby powstrzymać nielegalną działalność SBU. Ale sędzina nie odważyła się anulować zarzutów karnych przeciwko Dimitrijowi Sydorowi z SBU. A przecież wiedziała o decyzji prokuratury – o przekazaniu sprawy do śledztwa, w której w tym czasie nie było “składu zbrodni” D. Sydora. Tym bardziej, że ostateczny akt oskarżenia przeciwko SBU Dimitrija Sydora powstanie dopiero za 7 miesięcy – 16 września 2009 roku.
W punktach 7.8.9. widzimy, jak negatywna decyzja Sądu Miejskiego i Rejonowego w Użhorodzie pozwoliła na kontynuację nielegalnych działań SBU przez kolejne 4 lata – do 2012 roku.
W punkcie 10. Zgodnie z wymogami art. 208-220 Kodeksu postępowania karnego Ukrainy, inicjatorom politycznie umotywowanych represji sądowych wobec osoby publicznej Dimitrija Sidora nakazano w ciągu dwóch tygodni – od 16 do 30 września – usunąć, tj. zniszczyć wszystkie wcześniejsze dowody nielegalnych działań śledczych SBU i faktycznie dowody nielegalnych działań sędziego Iwana Stana.
Przypuszczamy, że użhorodzki sędzia został zmuszony do tego oczywistego naruszenia prawa – skazania osoby publicznej za swoje żądania przywrócenia praw ludowi rusińskiemu na Zakarpaciu.
Wszystkie bezprawne działania SBU i ukraińskiego sądu zostały nagrane, udokumentowane, oryginały skopiowane i złożone w 2012 r. do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz) jako oficjalna skarga.
Jednak w trakcie 8-letniej procedury (tj. do 2020 r.) rozpatrywania skargi do ETPCz nie dopatrzyli się naruszenia procedury sądowej w odmowie przyjęcia skargi pierwszej instancji do drugiej instancji TK. sąd – Zakarpacki Sąd Apelacyjny. Nie stwierdzili tam naruszenia praw i wolności ludności rusińskiej na Ukrainie, na Zakarpaciu (w centrum Europy), chociaż przedmiotem procesu był „fakt ochrony praw i wolności mniejszości narodowej w Ukraina” Dimitrija Sidora.
Prawie rok później SBU, nie znajdując ani jednego faktu do wszczęcia sprawy karnej, zdołała wszcząć nową sprawę, ale pod starym numerem, który nie zawiera już wezwań do „nielegalnych zmian granic” na podstawie wcześniej obciążony artykuł, który wyszedł z ust samego Dymitra Sidora, ale takie „wezwania między wierszami tekstu” znaleźli eksperci.
Władze Ukrainy nie zostały jeszcze potępione za swoje bezprawne działania, choć od 30 lat lekceważą prawa i wolności ludności rusińskiej na Ukrainie, które notabene nie ulegają przedawnieniu.
30.09.2010 Biorąc pod uwagę ustawę Ukrainy „O ratyfikacji Europejskiej Karty Języków Regionalnych i Mniejszościowych”, społeczność rusińka ponownie zwraca się do posłów Werchownoi Rady Ukrainy o wpisanie języka rusińskiego do listy języków regionalnych i języki mniejszości narodowych. Projekt ten został złożony przez zastępcę Rady Najwyższej Alexander Golub.
cytujemy:
„Projekt ustawy o zmianie ustawy Ukrainy „O ratyfikacji Europejskiej Karty Języków Regionalnych lub Mniejszościowych” (o języku rusińskim).
Jeśli chodzi o język rusiński. 7185 od 30.09.2010
PRAWO UKRAINY
O uzupełnieniu Ustawy Ukrainy „O ratyfikacji Europejskiej Karty Języków Regionalnych lub Mniejszościowych”.
Rada Najwyższa Ukrainy postanawia:
1. Uzupełnienie art. 2 Ustawy Ukrainy „O ratyfikacji Europejskiej Karty Języków Regionalnych lub Mniejszościowych” z dnia 15 maja 2003 r., wskazującego, że postanowienia Karty mają zastosowanie również do języka rusińskiego, określając ten artykuł w następujące brzmienie:
“2. Postanowienia Karty mają zastosowanie do języków takich mniejszości narodowych Ukrainy: białoruskiego, bułgarskiego, gagauskiego, greckiego, żydowskiego, krymskotatarskiego, mołdawskiego, niemieckiego, polskiego, rosyjskiego, rumuńskiego, rusińskiego, słowackiego i węgierskiego”.
Niniejsza ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Przewodniczący Rady Najwyższej Ukrainy W. Łytwyn
Jednak i ten projekt został odrzucony przez władze ukraińskie.
https://zakarpat-rada.gov.ua/docs/rishennya/5/6_sesion/rishen_241.rar
Oto adres EUROPEJSKIEJ KARTY JĘZYKÓW REGIONALNYCH LUB MNIEJSZOŚCIOWYCH (język ukraiński, podpisany przez stronę ukraińską).
https://rm.coe.int/CoERMPublicCommonSearchServices/DisplayDCTMContent?documentId=09000016806d35e0
Dokumenty RADY EUROPY, które Ukraina przyjęła i ratyfikowała, zamieszczone na STRONIE RADY EUROPY
filmy:
„Jak Ukraina ignoruje i sabotuje rozwiązanie kwestii rusińskiej?” Rozmowa E.E. Żupana: ->
“Chcemy, aby Ukraina przestała prześladować Rusinów.” – prof. Iwan Turyanitsa
Kto korzysta na nieuznawaniu narodowości i autonomii Rusinów? – E. Zupan ->
E. Żupan: „My, Rusini, nie możemy odmówić, bo jak można odmówić naszej matce…”.
E. Zupan: Nasze główne cele: Uznanie narodowości rusinkiej.
05.04.2016 Użhorod nr 259. ZAKARPACKI SEJMIK WOJEWODZKI na III sesję VIII zwołania DECYZJA 05.04.2016 Użgorod NR 259
Zakarpacki Sejmik Wojewodzki prosi o natychmiastową zmianę Konstytucji Ukrainy i ustaw Ukrainy.
„W sprawie apelu Zakarpackiego Sejmiku Wojewodzkiego w sprawie „Wprowadzenia zmian do Konstytucji Ukrainy i ustaw Ukrainy w celu nadania organom samorządu terytorialnego szerokich uprawnień administracyjnych i finansowych”.
Zgodnie z art. 43 Ustawy Ukrainy „O samorządzie terytorialnym na Ukrainie” Sejm Wojewodztwa postanowił:
1. Zwrocic sie
Do Prezydenta Ukrainy Poroszenki P.A.,
Do Przewodniczącego Rady Najwyższej Ukrainy Grojsmana V. B.,
Premiera Ukrainy Jaceniuka A.P.
(Dodano tekst odwołania).
2. Wysłać apel do poslow Ukrainy pochodzących z Zakarpackiego wojewodztwa, w celu poparcia odpowiedniej inicjatywy ustawodawczej.
3. Nałożyć kontrolę nad wykonaniem niniejszej decyzji na zastępcę przewodniczącego regionalnych administracji państwowych i profilowych stałych komisji sejmiku w sprawach: budżetu, kompleksu rolno-przemysłowego, rozwoju wsi, administracyjno-terytorialnego i zagospodarowania przestrzennego
PODPISANE: Przewodniczący Rady M. Rivis.
Z treści Apelu: Zakarpacki Sejmik Wojewodzki zwraca się o natychmiastową zmianę Konstytucji Ukrainy i ustaw Ukrainy … w związku z wynikami Zakarpackiego Referendum Wojewodzkiego z dnia 1 grudnia 1991 r., w którym wzięło udział 546 450 wyborców Wojewodztwa Zakarpackiego, czyli 78,6%, głosowało „za” proklamacją Zakarpackiego Wojewodztwa Ukrainy jako specjalnego terytorium samorządowego, jako podmiotu w ramach niepodległej Ukrainy.
Już 24 stycznia 1992 r. Zakarpacki Sejmik Wojewodzki zatwierdził i przyjęła apel do Rady Najwyższej Ukrainy „O wprowadzeniu zmian i uzupełnień do Konstytucji Ukrainy”, w którym jako inicjatywę ustawodawczą wystąpiła do Werchownoi Rady Ukrainy w sprawie zmian i uzupełnień. Dziś społeczeństwo regionu nadal ma nadzieję na wprowadzenie jakościowych, głębokich i systemowych zmian w Ustawie Zasadniczej Ukrainy i innych ustawach…”.
https://zakarpat-rada.gov.ua/docs/rishennya/7/3_sesion_1/rish_259.zip
Wniosek
Pomiędzy młodszym pokoleniem Rusinów krążą legendy i fantastyczne rozmowy o wydarzeniach, których nie byli oni świadkami i nie jest im tak łatwo je rozpoznać.
Wielu czytało nierzetelne informacje przygotowane przez nieżyczliwych naszemu narodowi, że „proces osoby publicznej, przewodniczącego Sojmu Rusinów Podkarpackich Dimitrija Sidora, w latach 2008-2012, stał się nowym powodem represji wobec Rusinów, którzy w wyniku , ograniczyli poziom swojej aktywności , – do elementu czysto folklorystycznego.
Jeśli przyjrzeć się bliżej, staje się jasne dla wszystkich, że publiczny 4-letni proces rusińskiego działacza publicznego Dimitriego Sidora został przeprowadzony właśnie po to, aby zastraszyć i sprowadzić działalność rusińskiego ruchu narodowego do poziomu pieśni i tańców.
… Młodsi Rusini, cierpiący przez dziesięciolecia asymilacji-ukrainizacji, tracą zainteresowanie kwestią odrodzenia ich rdzennej ludności Zakarpacia – Rusinów, historycznej Republiki Rusi Podkarpackiej, która istniała jako część Czechosłowacji od 1919 do 1946 roku.
Mamy nadzieję, że te informacje wraz z dokumentacją dowodową (wideo, zdjęcie, tekst, protokoły śledztwa SBU) pomogą Rusinom docenić historię walki o swoje prawa, Rusinów Podkarpackich.
Te informacje mogą pomóc ukształtować twój własny pogląd na wspomniane wydarzenia.
Mamy nadzieję, że doświadczenia uczestników powyższych wydarzeń (amerykańska diaspora rusińska od 1918 r., senatorowie, posłowie, politycy Rusi Podkarpackiej w latach 1919-1946, działacze rusińscy w latach 1991-2023, posłowie do Werchownoi Rady) w ich działalnośći na rzecz praw człowieka, przyniosą korzyści w zachowaniu rusińkiego dziedzictwa etniczno-historycznego i przywróceniu statusu prawnego należnego Rusinom zgodnie z prawem międzynarodowym.
Rusini są uznawani w wielu państwach świata i na szczeblu ONZ, UE, OBWE. Ukraina od dawna ma taki sam obowiązek uznania narodu Rusinów. Mamy nadzeje ze dobrowolne uznanie przez Ukrainę rusinow odbedzie się przed obliczem międzynarodowej wspólnoty i wspólnoty europejskiej.
Dzherelo: „TELEGRAM-ENCYKLOPEDIA RUSIŃSKOJ HISTORII I WSPÓŁCZESNOŚĆI”:
30 litów – obrona praw Rusinów na Ukrainie. Jak było. Wspomnienia Świadków. Część 1
30 litów – obrona praw Rusinów na Ukrainie. Jak było. Wspomnienia Świadków. Część 2
30 litów – obrona praw Rusinów na Ukrainie. Jak było. Wspomnienia Świadków. Część 3
